boekbinden – Biebsearch.nl

Deel 1 boekbinden. Dit is deel van 2 van de geschiedenis van het boekbinden.

Versier de boekdelen

De mogelijkheden van het uitgesneden ornament waren en zijn divers. Afhankelijk van het tijdperk en de regio waren de sneden rondom of alleen eenzijdig, eenkleurig of veelkleurig, gemarmerd, gespikkeld of voorzien van metalen sneden. Ze kunnen ook een patroon of stempel hebben. Geschilderde sneden en andere zeldzamere soorten decoratie waren ook mogelijk. Hoewel versieringen van drie pagina’s nog steeds gebruikelijk waren in goed gevulde boeken, waaronder die uitgegeven door uitgevers, in de 19e eeuw, is het tegenwoordig meestal alleen of helemaal niet de kleur die aan het begin van het boek is uitgesneden.

De hoofdletters bevestigen

Hoofdletters

Tot de Middeleeuwen hadden de hoofdletters op het hoofd en de voet van de wervelkolom de functie om het boekblok extra te versterken en te voorkomen dat de lagen scheurden. Ze zijn gemaakt als onderdeel van het stiksel op het punt waar de stikdraad van de ene laag naar de andere ging. Vanaf de 14e eeuw werd de hoofdstad meer decoratief gemaakt door te naaien met linten in verschillende kleuren of door vlechten met gekleurde leren riemen. Sinds de introductie van de Fitzbund had deze alleen een decoratieve functie, werd apart om een perkament of lederen strip geplakt en aan de achterkant gelijmd. Vanaf 1700 begonnen de gebruikelijke geweven hoofdbanden zich te ontwikkelen, die alleen hoefden te worden gesneden en ook aan het boekblok moesten worden gelijmd.

Productie en aanbrengen van de boekomslag op de bijgevoegde tape

Voor de bevestigde tape, die direct op het boekblok wordt geproduceerd, werden of worden de kragen, afhankelijk van het type bevestiging, eerst aan de boekomslagen bevestigd – erdoorheen getrokken, gelijmd of met elkaar verbonden door een extra bevestigingsvouw. Na het snijden en eventuele andere noodzakelijke bewerkingsstappen op het bekledingsmateriaal, zoals het leer inweken, slijpen en verdunnen, volgt de bekleding. Het gesneden omslagmateriaal, het zogenaamde voordeel, is bedekt met pasta, mogelijk een achterste inzetstuk, en vervolgens direct om de boekomslag getrokken. De uitstekende randen zijn ingeslagen en gelijmd. De bediening bij de productie van een halve band verschilt slechts in geringe mate van die van de volledige band. Hier is alleen de achterkant bedekt, gevolgd door de boekomslagen, die meestal in papier zijn gewikkeld en eventuele versieringen op de voorranden of omslaghoeken.

De laatste stap is het plakken, het koppelen van bijlagen en boekomslagen. Er wordt onderscheid gemaakt tussen gewoon plakken, waarbij de opzetstukken met lijm zijn bekleed, het boek wordt gesloten en vervolgens ingedrukt, en open plakken, waarbij de gesmeerde opzetstukken op de geopende kaften worden getrokken, in de vouw worden ingewreven en vervolgens in open toestand worden uitgedroogd.

Productie en bevestiging van de boekomslag op de omslagtape

De coverband wordt veel gebruikt in het assortiment boekbinderijen, vooral bij bibliotheekbanden. Om dit te doen, worden alle elementen van de omslag, de twee boekomslagen, de achterinlage en het omslagmateriaal eerst met de hand gesneden. Het paneel wordt dan ook met lijm gesmeerd en de drie vormelementen worden centraal en op afstand van de vouwbreedte van elkaar op het vlakke oppervlak gelijmd. Overtollig materiaal wordt ingeslagen en gelijmd. De verbinding met het boekblok wordt dan gedaan door het zogenaamde ophangen. Om dit te doen, lijmt u eerst de papieren hoes die aan de achterkant van het boekblok is vastgelijmd en plaatst u deze op de overeenkomstige achterkant van de deken, vouwt u de omslag en vouwt u het boek dicht. De papieren hoes wordt vaak weggelaten en de verbinding tussen de boekomslag en het boekblok wordt gemaakt door de vouwen van de omslag te lijmen. Dit wordt gevolgd door op het boek te drukken en vervolgens het bevestigingsblad van de omslag te verbinden of een papieren spiegel met lijm aan de binnenkant van de boekomslag te lijmen. De laatste stap is om het boek opnieuw in te drukken en deze gebieden te drogen.

De boekomslag versieren

Het ontwerp van de boekomslag wordt gedaan voordat de tape wordt aangebracht, voor de omslagband voordat deze wordt opgehangen. De geschiedenis van boekomslagdecoratie kent talloze varianten en vormen van sieraden, die elk hun eigen fabricagetechnieken hebben. De meest voorkomende versieringen in de Europese culturele ruimte waren echter blinddruk en vergulding.

Zie ook: https://nl.wikipedia.org/wiki/Boekbinden

Boekbinden is de laatste stap in de boekproductie na het drukken. Het omvat alle stappen van het ordenen en samenstellen van de pagina’s of lagen van een boek tot het voorzien van het boekblok van een omslag en de daaropvolgende decoratie.

Boekbinden verwijst ook naar het handmatig verwerken van een bestaand boek.

Geschiedenis

Terwijl het binden van boeken tot de 19e eeuw een puur handmatige activiteit was (handmatig binden), wordt tegenwoordig een groot deel van de productie uitgevoerd in industriële serieproductie (uitgeversbinding). De basisprocessen zijn hetzelfde gebleven, maar verschillen aanzienlijk in hun uitvoering. De ambachtelijke boekbinder voert alle bewerkingen één voor één uit en gebruikt slechts enkele handgereedschappen, zodat hij de kaft geheel zelf produceert. Er werd een arbeidsverdeling uitgevoerd in boekbinders georganiseerd als fabrieken uit de 19e eeuw. Individuele werkstappen werden gemechaniseerd. Met de opkomst van het stoomboekbinden in de 19e eeuw nam de arbeidsverdeling en mechanisatie toe. Bij industriële boekproductie vanaf het midden van de 19e eeuw worden de meeste werkstappen machinaal uitgevoerd. Dit is de enige manier om grotere runs mogelijk te maken. Het grafisch ontwerp is gedaan door een graficus. De boekbinder is vaak alleen verantwoordelijk voor de bediening en het soepel laten verlopen van een enkele werkstap.

Proces voor handmatig boekbinden

Egaliseren en Slagen (kloppen)

Tot het midden van de 19e eeuw moesten bedrukte vellen eerst op maat worden gemaakt, omdat de printers voornamelijk niet-aangepast of slechts zwak formaat papier gebruikten dat de inkt beter opnam. Het formaat zorgde echter voor een betere duurzaamheid van het voltooide boek en beschermde de pagina’s tegen vocht, dus het was aan de boekbinder om deze omissie goed te maken. Hiervoor werden de bogen eerst door het zogenaamde nivelleringswater getrokken, een hete oplossing gemaakt van dierlijke lijm en toegevoegd aluin (aluminium kaliumsulfaat dodecahydraat), voordat ze aan de lucht werden gedroogd op paardenhaarkoorden. Dit werd gevolgd door het slaan – het papier werd gladgestreken met een zware hamer. Om de bogen niet te beschadigen, was de richting en uitvoering van de slagen precies voorgeschreven. Deze twee stappen werden geëlimineerd toen de dimensionering van het papier de overhand kreeg in de massa.

Vouw de vellen en sla ze opnieuw

De volgende stap (of de eerste in het moderne boekbinden) is om de vellen te vouwen, dat wil zeggen om ze volgens de paginering te vouwen. In het verleden was de jongste leerling hier grotendeels verantwoordelijk voor, omdat het een eenvoudige klus is die met weinig moeite kan worden gedaan. De vouwen worden scherp neergeslagen met de zogenaamde vouwpoot. Om een uniforme blokdikte te bereiken, moesten de papiersoorten voor het opzetten opnieuw worden geslagen. In de loop van de 19e eeuw werd het echter in de meeste handmatige bindmiddelen vervangen door persen of rollen. Deze konden echter nooit dezelfde scherpte in het resultaat bereiken als handmatige verwerking.

Voorbereidende werkzaamheden voor de nieuwe kaft

In de handboekbinderij van tegenwoordig komt het vaak voor dat boeken niet voor het eerst gebonden zijn, maar vanwege schade of het verlangen van de eigenaar naar een kwalitatief betere kaft. In dit geval is de eerste stap het verwijderen van het boekblok van de kaft en het scheiden van het boekje. Daarna moeten lijmresten worden verwijderd en moeten de vellen indien nodig opnieuw worden gevouwen. De verdere werkstappen komen dan overeen met die van een originele omslag.

De boeg opzetten

Voor het nieten moeten eventuele toevoegingen, in het verleden vooral kaarten, bordjes of hechtingen, op de daarvoor bestemde plaatsen worden gelijmd. Daarnaast maakt het verbinden van de uiteinden met de eerste en laatste bladen, in technische termen aangeduid als bijlagen, deel uit van de voorbereidende werkzaamheden. De eenvoudigste bevestiging bestaat uit een dubbel vel ter grootte van de lagen, de voorste en achterste bevestigingen zijn verbonden met een extra strook papier, de bevestigingsvouw. Daarnaast zijn er tal van andere soorten hulpstukken, die allemaal anders zijn ontworpen en bevestigd.

Boekblokvorming

Als dit niet eerder is gedaan, moeten de afzonderlijke lagen ten minste onmiddellijk voor het nieten in de juiste volgorde worden samengevoegd. Dit proces heet sorteren. De vlakkere merken worden sinds de industriële boekproductie gebruikt om de juiste sortering en volledigheid te controleren.

Bij het nieten worden de afzonderlijke lagen met het stiksel aan het boekblok verbonden. Tot op de dag van vandaag gebeurt dit in de handmatige binderij door nieten op afgewerkte textieltapes of met behulp van een mechanische nietmachine met gaas. Boeken met echte verhoogde frets worden geniet met behulp van de lade, wat tot het einde van de 18e eeuw gebruikelijk was en geleidelijk werd vervangen door ingezaagde frets ten gunste van een vereenvoudigd nietproces. Aan de andere kant neigt de handmatige boekproductie meestal naar tapes, alleen in bibliofiele boeken wordt in individuele gevallen gebruik gemaakt van echte koorden. Als de boekbinder echter losse vellen krijgt om te binden, past hij de perfecte binding toe. Het moderne industriële stikproces wordt draadafdichting genoemd.

Boekblokverwerking – lijmen, trimmen, afronden, persen en plakken

Om een continue verbinding van de platen in de rug te bewerkstelligen en om verschuiving van de buitenlagen te voorkomen, wordt de rug na het nieten eerst gelijmd. Hiervoor wordt lijm dun met een kwast aangebracht en vervolgens met een hamervin of tochtstrip in de ruimtes tussen de lagen gewreven. Als alternatief voor de hedendaagse verlijming worden dispersielijm, smeltlijm (smeltlijm) of lijm op basis van polyurethaan (PUR) gebruikt. Voor historische of anderszins waardevolle volumes worden alleen lijmen van plantaardige of dierlijke oorsprong gebruikt om nadelige chemische en mechanische langetermijneffecten uit te sluiten. Na het drogen wordt het boekblok bijgesneden, d.w.z. alle drie de pagina’s van het boek worden in hetzelfde uiteindelijke formaat gebracht. Vroeger was dat het geval bij de snijschaaf, maar tegenwoordig wordt het ook in de handbinderij overgenomen door kleinere, handbediende en vaak elektrisch aangedreven snijmachines. Bij veeleisend bindwerk worden het hoofd en de voet pas bijgesneden na afronding en persing.

De volgende stap is om het boekblok aan de achterkant af te ronden. Hiervoor werd het boekblok (en wordt nog steeds gebruikt in kleinere bedrijven) op een stevig oppervlak en in de gewenste curve gehamerd. Grotere bedrijven werken soms met back-round machines. Het boekblok wordt vervolgens ingedrukt om de helling van de vouw veroorzaakt door nieten in een stabiele omgeving te brengen. Om dit te doen, wordt het tussen twee planken geklemd en wordt de licht uitstekende rug voorzichtig over de randen van het bord gevouwen. Er wordt onderscheid gemaakt tussen het platdrukken (45 °) en de diepe (90 °) vouw die nodig is voor de hoes met bevestigde hoezen. De laatste stappen bij het bewerken van boekblokken zijn het lijmen van de geniete rug en het bevestigen van de hoofdbanden. Afhankelijk van het gewicht van het boek wordt voor het plakken molton, gaas of zelfs scheurvast papier gebruikt. Perkamentafval werd daarentegen vaak gebruikt in de middeleeuwen en in de vroegmoderne tijd.

Zie ook: https://nl.wikipedia.org/wiki/Boekbinden