Categorie: Algemeen

Categorieën
Algemeen

Uit welke materialen bestaat een boek?

Een boek omdraaien, hier een paperback, een klein formaat boek met meestal een zachte kaft

Tegenwoordig is het boek in de eerste plaats een handelsartikel. Dit betekent dat het boek onderhevig is aan bepaalde gebruiksvoorwaarden. Het materiaal moet daarbij passen. Het moet slijtvast, scheurvast, flexibel, licht, esthetisch en nog veel meer zijn. Sommige materialen worden hier vermeld:

  • Papier: niet alleen het boekblok, d.w.z. het eigenlijke tekstgedeelte, is van papier. De hele koptekst is ook gemaakt van papier, maar van verschillende papiersoorten dan het tekstgedeelte. Het tekstgedeelte kan ook uit verschillende papiersoorten bestaan, er zijn veel goedkope en dure varianten. Het papier bepaalt dus de prijs van een boek naast die van de omslag.
  • Karton: De kaft van een boek is meestal gemaakt van stevig karton, van oudsher tot de vroegmoderne tijd ook van hout, dat is bedekt met verschillende kaftmaterialen. De slipcase bestaat ook grotendeels uit karton.
  • Bekledingsmateriaal, bijvoorbeeld met stof, linnen, papier, leer of perkament.
  • Stoffen: Speciale linten, meestal gemaakt van zijde, zijn gemaakt voor de hoofdband of een leeslint en gekleurd in verschillende kleuren.
  • Kleur: niet alleen de boekomslag kan worden gekleurd, maar ook de boeksnede. Deze uitgesneden ornamenten worden niet alleen gebruikt om het boek te versieren, maar ook om het te beschermen tegen licht en vuil.

    • Boek lezen

    Componenten

    Een boek moet flexibel zijn, maar ook stabiel. Er zijn veel processen betrokken bij de boekproductie, de afzonderlijke onderdelen worden meestal afzonderlijk vervaardigd en vervolgens in elkaar gezet.

    Het boekblok met zijn gedrukte pagina’s is door de bijlage verbonden met de boekomslag. Er is een koptekst aan de boven- en onderkant van het boekblok. Deze zijn met gaas en lijm verbonden met de rug van het boek en door de spiegel met de boekomslag. Het omslagmateriaal is om de boekomslag gewikkeld. De strook coatingmateriaal die aan de binnenkant van de spiegel plakt, wordt een inslag genoemd. Samen vormen deze elementen de boekomslag.

    De “opvouwbare” elementen van de omslag worden omslagen genoemd. Voor gebonden boeken, ook vaak harde kaft genoemd, wordt om de boekomslag een stofomslag geplaatst.

    De drie randen van het boekblok waarop u het boek kunt openen, worden de kopuitsnijding (boven), voor- en onderuitsnijding genoemd. Een gekleurde snit heeft gesneden ornamenten.

    Het gekleurde lint aan de boven- en onderkant van de boekrug wordt het hoofdlint genoemd, de bladwijzer – bevestigd aan de bovenkant van de boekrug – wordt het lint genoemd.

    Boek ontwerp

    Het algehele ontwerp, de structuur en de materialen van het boek zijn ontworpen door het boekontwerp. Het wordt meestal uitgevoerd door een boekontwerper, kunstenaar en / of typograaf. Naast het lettertype, titelpagina, pagina, papiersoort, lint en hoofdband, is ook de omslag ontworpen – wat vandaag waarschijnlijk de belangrijkste taak is: de omslag moet nieuwsgierig, spannend en aandacht trekken. De omslag moet de potentiële lezer uitnodigen om te kopen of huren.

Categorieën
Algemeen

Boekbinden deel 3

Deel 1 en 2 boekbinden. Dit is deel van 3 van de geschiedenis van het boekbinden.

Proces voor industrieel boekbinden

Buigen

De bedrukte vellen worden geleverd als rotabogs, die zijn gedrukt in een diepdruk- of rotatieoffsetpers, of als planobladen (4 tot 16 pagina’s). Plano-vellen moeten eerst worden gesneden en vervolgens worden gevouwen. Rotabogen is al opgevouwen. Uitzondering zijn omslagen van vier pagina’s voor geniete en perfect gebonden catalogi. In perfecte binding wordt de hoes plat verwerkt (d.w.z. uitgevouwen). Er is een speciale feeder voor rughechten waarbij de plano-gesneden envelop direct in de machine wordt gevouwen.

De vellen vouwen

De volgende stap is het vouwen van de vellen. Het type plaatsing van de pagina’s ten opzichte van elkaar bepaalt het vouwsysteem en dus ook de vouwmachine. Er wordt onderscheid gemaakt tussen de kruisvouw, die afwisselend haaks vouwt, en de parallelle vouw, die weer in wikkel- en zigzagvouwen splitst. Deze varianten zijn echter ook onderling te combineren, waardoor er veel verschillende mogelijkheden zijn om een ​​vel te vouwen. Direct na het vouwen worden de vellen in zogenaamde bundelpersen geperst om de gewenste dichtheid en sterkte van het eindproduct te bereiken.

De boeg opzetten

illustratie

Als aanvullingen zoals illustraties of kaarten op hoogwaardig papier bij het voltooide boek moeten worden gevoegd, moeten deze nu ook bij de industriële productie met de hand op de juiste plaats worden aangebracht. Bovendien zijn de bijlagen in deze stap verbonden met de titel- en eindvellen met behulp van automatische lijmmachines.

Boekblokvorming

In deze stap worden de gevouwen vellen eerst in de juiste volgorde of, in het geval van dunnere brochures, over elkaar gelegd. In dit geval vinden het nestelen en de volgende stap, het nieten, meestal plaats in een enkele machine, de zadelsteekmachine. Het louter verzamelen van uitgebreide uitgaven is echter een afzonderlijke werkstap die zowel machinaal als handmatig kan worden uitgevoerd. Een belangrijke taak die parallel aan de tot dusver genoemde stappen moet worden uitgevoerd, is sortering, visuele controle. Omdat fouten in de volgorde van de vellen niet ongebruikelijk zijn, moet de juistheid van de sortering en de volledigheid van de vellen continu worden gecontroleerd. Afhankelijk van hoe het eindproduct moet worden ontworpen, is het boekblok nu mechanisch verbonden door draad- of draadstiksels of perfecte binding.

Op gaas wordt vaak mechanisch gestikt. Als er meerdere draden zijn gebruikt, worden deze op de rug met elkaar verbonden door middel van knopen of met behulp van draadafdichting.

Boekblokbewerking

Afhankelijk van het type nieten of perfecte binding, bestaat de verwerking van boekblokken uit verschillende elementen. Dit omvat het lijmen van de achterkant van het boekblok, dat wordt gebruikt voor de extra bevestiging van de gevouwen vellen achterin, het trimmen aan drie zijden, dat vervolgens kan worden gevolgd door verven, vervolgens het blok afronden en de achterkant lijmen met gaas of velmateriaal, de hoofdstad en de mouw. Deze werkstappen kunnen afzonderlijk van elkaar worden uitgevoerd in afzonderlijke stappen, met een aparte machine voor elke werkstap, evenals in blokverwerkingssystemen die de stappen combineren.

Productie van de hoes

In het geval van zachte enveloppen bestaat de omslagomslag uit een samenhangend stuk elastisch karton of stof, terwijl het voor hardcovervolumes uit vier delen bestaat, de twee deksels, het achterste inzetstuk en de omslagstof. De materialen en de manier van werken zijn afhankelijk van de beoogde kwaliteit van het eindproduct. Eerst worden de benodigde onderdelen gesneden, de maat afhankelijk van de afmetingen van het boekblok en het type latere aansluiting. De montage aan de voltooide boekomslag wordt afzonderlijk gedaan. Als het ophangen, d.w.z. de verbinding van de boekomslag en het boekblok, later met de hand wordt uitgevoerd en er is een afgeronde rug, moet het achterste inzetstuk op dit punt ook handmatig worden afgerond.

Boekomslag ornament

Na de montage worden de boekomslagen gedecoreerd met de verschillende vormen van reliëfdruk, zoals blindpregen, reliëfprinten of foliedruk (ook machinaal vergulden) door middel van kleur- of zeefdruk of minder gebruikelijke vormen van decoratie zoals inlegwerk of het lijmen van illustraties.

Verbinding van boekblok en boekomslag

De laatste stap in de industriële boekproductie is het ophangen van het boekblok in de afzonderlijk gemaakte boekomslag. Dit kan worden gedaan door de bevestigingen op de boekomslag te lijmen en door het blok in de vakken aan de binnenkant van de boekomslag te steken, hoewel het lijmen duidelijk de overhand heeft. In sommige gevallen is het blok niet alleen vastgelijmd aan de boekomslag, maar ook aan de achterkant. Als er een hoes beschikbaar is, vormt deze de verbinding tussen de rug en de boekomslag. Afhankelijk van het aantal exemplaren, het formaat en de omvang van het werk, het type en de constructie van de boekomslag en het ophangproces, wordt het ophangen ofwel handmatig ofwel op boekhangmachines gedaan. Dit wordt gevolgd door een laatste persing. In de meeste hardcover-volumes is de vouw ook ingebrand, de verzonken lijn tussen het achterste inzetstuk en het karton, dat fungeert als een soort scharnier voor gemakkelijker openen.

Herbinden

Redenen voor het wijzigen van een bestaande omslag en boekblok kunnen zijn:

  • Repareer of vervang een defecte omslag en boekblok
  • Vervanging van een gewone hoes door een prachtige hoes
  • Een zachte kaft van een brochure vervangen door een harde kaft, bijvoorbeeld voor bibliotheekkaften
  • Standaardisatie van het uiterlijk van een bibliotheek, bijvoorbeeld in barokke bibliotheken
  • Overzicht van meerdere werken in één volume (gemengd lot)
  • Verbeterde beheersbaarheid, bijvoorbeeld door ringbinding in muziekboeken

Zie ook: https://nl.wikipedia.org/wiki/Boekbinden

Categorieën
Algemeen

Boekbinden deel 2

Deel 1 boekbinden. Dit is deel van 2 van de geschiedenis van het boekbinden.

Versier de boekdelen

De mogelijkheden van het uitgesneden ornament waren en zijn divers. Afhankelijk van het tijdperk en de regio waren de sneden rondom of alleen eenzijdig, eenkleurig of veelkleurig, gemarmerd, gespikkeld of voorzien van metalen sneden. Ze kunnen ook een patroon of stempel hebben. Geschilderde sneden en andere zeldzamere soorten decoratie waren ook mogelijk. Hoewel versieringen van drie pagina’s nog steeds gebruikelijk waren in goed gevulde boeken, waaronder die uitgegeven door uitgevers, in de 19e eeuw, is het tegenwoordig meestal alleen of helemaal niet de kleur die aan het begin van het boek is uitgesneden.

De hoofdletters bevestigen

Hoofdletters

Tot de Middeleeuwen hadden de hoofdletters op het hoofd en de voet van de wervelkolom de functie om het boekblok extra te versterken en te voorkomen dat de lagen scheurden. Ze zijn gemaakt als onderdeel van het stiksel op het punt waar de stikdraad van de ene laag naar de andere ging. Vanaf de 14e eeuw werd de hoofdstad meer decoratief gemaakt door te naaien met linten in verschillende kleuren of door vlechten met gekleurde leren riemen. Sinds de introductie van de Fitzbund had deze alleen een decoratieve functie, werd apart om een ​​perkament of lederen strip geplakt en aan de achterkant gelijmd. Vanaf 1700 begonnen de gebruikelijke geweven hoofdbanden zich te ontwikkelen, die alleen hoefden te worden gesneden en ook aan het boekblok moesten worden gelijmd.

Productie en aanbrengen van de boekomslag op de bijgevoegde tape

Voor de bevestigde tape, die direct op het boekblok wordt geproduceerd, werden of worden de kragen, afhankelijk van het type bevestiging, eerst aan de boekomslagen bevestigd – erdoorheen getrokken, gelijmd of met elkaar verbonden door een extra bevestigingsvouw. Na het snijden en eventuele andere noodzakelijke bewerkingsstappen op het bekledingsmateriaal, zoals het leer inweken, slijpen en verdunnen, volgt de bekleding. Het gesneden omslagmateriaal, het zogenaamde voordeel, is bedekt met pasta, mogelijk een achterste inzetstuk, en vervolgens direct om de boekomslag getrokken. De uitstekende randen zijn ingeslagen en gelijmd. De bediening bij de productie van een halve band verschilt slechts in geringe mate van die van de volledige band. Hier is alleen de achterkant bedekt, gevolgd door de boekomslagen, die meestal in papier zijn gewikkeld en eventuele versieringen op de voorranden of omslaghoeken.

De laatste stap is het plakken, het koppelen van bijlagen en boekomslagen. Er wordt onderscheid gemaakt tussen gewoon plakken, waarbij de opzetstukken met lijm zijn bekleed, het boek wordt gesloten en vervolgens ingedrukt, en open plakken, waarbij de gesmeerde opzetstukken op de geopende kaften worden getrokken, in de vouw worden ingewreven en vervolgens in open toestand worden uitgedroogd.

Productie en bevestiging van de boekomslag op de omslagtape

De coverband wordt veel gebruikt in het assortiment boekbinderijen, vooral bij bibliotheekbanden. Om dit te doen, worden alle elementen van de omslag, de twee boekomslagen, de achterinlage en het omslagmateriaal eerst met de hand gesneden. Het paneel wordt dan ook met lijm gesmeerd en de drie vormelementen worden centraal en op afstand van de vouwbreedte van elkaar op het vlakke oppervlak gelijmd. Overtollig materiaal wordt ingeslagen en gelijmd. De verbinding met het boekblok wordt dan gedaan door het zogenaamde ophangen. Om dit te doen, lijmt u eerst de papieren hoes die aan de achterkant van het boekblok is vastgelijmd en plaatst u deze op de overeenkomstige achterkant van de deken, vouwt u de omslag en vouwt u het boek dicht. De papieren hoes wordt vaak weggelaten en de verbinding tussen de boekomslag en het boekblok wordt gemaakt door de vouwen van de omslag te lijmen. Dit wordt gevolgd door op het boek te drukken en vervolgens het bevestigingsblad van de omslag te verbinden of een papieren spiegel met lijm aan de binnenkant van de boekomslag te lijmen. De laatste stap is om het boek opnieuw in te drukken en deze gebieden te drogen.

De boekomslag versieren

Het ontwerp van de boekomslag wordt gedaan voordat de tape wordt aangebracht, voor de omslagband voordat deze wordt opgehangen. De geschiedenis van boekomslagdecoratie kent talloze varianten en vormen van sieraden, die elk hun eigen fabricagetechnieken hebben. De meest voorkomende versieringen in de Europese culturele ruimte waren echter blinddruk en vergulding.

Zie ook: https://nl.wikipedia.org/wiki/Boekbinden

Categorieën
Algemeen

Boekbinden deel 1

Boekbinden is de laatste stap in de boekproductie na het drukken. Het omvat alle stappen van het ordenen en samenstellen van de pagina’s of lagen van een boek tot het voorzien van het boekblok van een omslag en de daaropvolgende decoratie.

Boekbinden verwijst ook naar het handmatig verwerken van een bestaand boek.

Geschiedenis

Terwijl het binden van boeken tot de 19e eeuw een puur handmatige activiteit was (handmatig binden), wordt tegenwoordig een groot deel van de productie uitgevoerd in industriële serieproductie (uitgeversbinding). De basisprocessen zijn hetzelfde gebleven, maar verschillen aanzienlijk in hun uitvoering. De ambachtelijke boekbinder voert alle bewerkingen één voor één uit en gebruikt slechts enkele handgereedschappen, zodat hij de kaft geheel zelf produceert. Er werd een arbeidsverdeling uitgevoerd in boekbinders georganiseerd als fabrieken uit de 19e eeuw. Individuele werkstappen werden gemechaniseerd. Met de opkomst van het stoomboekbinden in de 19e eeuw nam de arbeidsverdeling en mechanisatie toe. Bij industriële boekproductie vanaf het midden van de 19e eeuw worden de meeste werkstappen machinaal uitgevoerd. Dit is de enige manier om grotere runs mogelijk te maken. Het grafisch ontwerp is gedaan door een graficus. De boekbinder is vaak alleen verantwoordelijk voor de bediening en het soepel laten verlopen van een enkele werkstap.

Proces voor handmatig boekbinden

Egaliseren en Slagen (kloppen)

03-20-1952_10383 Boekbinder

Tot het midden van de 19e eeuw moesten bedrukte vellen eerst op maat worden gemaakt, omdat de printers voornamelijk niet-aangepast of slechts zwak formaat papier gebruikten dat de inkt beter opnam. Het formaat zorgde echter voor een betere duurzaamheid van het voltooide boek en beschermde de pagina’s tegen vocht, dus het was aan de boekbinder om deze omissie goed te maken. Hiervoor werden de bogen eerst door het zogenaamde nivelleringswater getrokken, een hete oplossing gemaakt van dierlijke lijm en toegevoegd aluin (aluminium kaliumsulfaat dodecahydraat), voordat ze aan de lucht werden gedroogd op paardenhaarkoorden. Dit werd gevolgd door het slaan – het papier werd gladgestreken met een zware hamer. Om de bogen niet te beschadigen, was de richting en uitvoering van de slagen precies voorgeschreven. Deze twee stappen werden geëlimineerd toen de dimensionering van het papier de overhand kreeg in de massa.

Vouw de vellen en sla ze opnieuw

De volgende stap (of de eerste in het moderne boekbinden) is om de vellen te vouwen, dat wil zeggen om ze volgens de paginering te vouwen. In het verleden was de jongste leerling hier grotendeels verantwoordelijk voor, omdat het een eenvoudige klus is die met weinig moeite kan worden gedaan. De vouwen worden scherp neergeslagen met de zogenaamde vouwpoot. Om een ​​uniforme blokdikte te bereiken, moesten de papiersoorten voor het opzetten opnieuw worden geslagen. In de loop van de 19e eeuw werd het echter in de meeste handmatige bindmiddelen vervangen door persen of rollen. Deze konden echter nooit dezelfde scherpte in het resultaat bereiken als handmatige verwerking.

Voorbereidende werkzaamheden voor de nieuwe kaft

In de handboekbinderij van tegenwoordig komt het vaak voor dat boeken niet voor het eerst gebonden zijn, maar vanwege schade of het verlangen van de eigenaar naar een kwalitatief betere kaft. In dit geval is de eerste stap het verwijderen van het boekblok van de kaft en het scheiden van het boekje. Daarna moeten lijmresten worden verwijderd en moeten de vellen indien nodig opnieuw worden gevouwen. De verdere werkstappen komen dan overeen met die van een originele omslag.

De boeg opzetten

Voor het nieten moeten eventuele toevoegingen, in het verleden vooral kaarten, bordjes of hechtingen, op de daarvoor bestemde plaatsen worden gelijmd. Daarnaast maakt het verbinden van de uiteinden met de eerste en laatste bladen, in technische termen aangeduid als bijlagen, deel uit van de voorbereidende werkzaamheden. De eenvoudigste bevestiging bestaat uit een dubbel vel ter grootte van de lagen, de voorste en achterste bevestigingen zijn verbonden met een extra strook papier, de bevestigingsvouw. Daarnaast zijn er tal van andere soorten hulpstukken, die allemaal anders zijn ontworpen en bevestigd.

Boekblokvorming

Als dit niet eerder is gedaan, moeten de afzonderlijke lagen ten minste onmiddellijk voor het nieten in de juiste volgorde worden samengevoegd. Dit proces heet sorteren. De vlakkere merken worden sinds de industriële boekproductie gebruikt om de juiste sortering en volledigheid te controleren.

Bij het nieten worden de afzonderlijke lagen met het stiksel aan het boekblok verbonden. Tot op de dag van vandaag gebeurt dit in de handmatige binderij door nieten op afgewerkte textieltapes of met behulp van een mechanische nietmachine met gaas. Boeken met echte verhoogde frets worden geniet met behulp van de lade, wat tot het einde van de 18e eeuw gebruikelijk was en geleidelijk werd vervangen door ingezaagde frets ten gunste van een vereenvoudigd nietproces. Aan de andere kant neigt de handmatige boekproductie meestal naar tapes, alleen in bibliofiele boeken wordt in individuele gevallen gebruik gemaakt van echte koorden. Als de boekbinder echter losse vellen krijgt om te binden, past hij de perfecte binding toe. Het moderne industriële stikproces wordt draadafdichting genoemd.

Boekblokverwerking – lijmen, trimmen, afronden, persen en plakken

Om een ​​continue verbinding van de platen in de rug te bewerkstelligen en om verschuiving van de buitenlagen te voorkomen, wordt de rug na het nieten eerst gelijmd. Hiervoor wordt lijm dun met een kwast aangebracht en vervolgens met een hamervin of tochtstrip in de ruimtes tussen de lagen gewreven. Als alternatief voor de hedendaagse verlijming worden dispersielijm, smeltlijm (smeltlijm) of lijm op basis van polyurethaan (PUR) gebruikt. Voor historische of anderszins waardevolle volumes worden alleen lijmen van plantaardige of dierlijke oorsprong gebruikt om nadelige chemische en mechanische langetermijneffecten uit te sluiten. Na het drogen wordt het boekblok bijgesneden, d.w.z. alle drie de pagina’s van het boek worden in hetzelfde uiteindelijke formaat gebracht. Vroeger was dat het geval bij de snijschaaf, maar tegenwoordig wordt het ook in de handbinderij overgenomen door kleinere, handbediende en vaak elektrisch aangedreven snijmachines. Bij veeleisend bindwerk worden het hoofd en de voet pas bijgesneden na afronding en persing.

De volgende stap is om het boekblok aan de achterkant af te ronden. Hiervoor werd het boekblok (en wordt nog steeds gebruikt in kleinere bedrijven) op een stevig oppervlak en in de gewenste curve gehamerd. Grotere bedrijven werken soms met back-round machines. Het boekblok wordt vervolgens ingedrukt om de helling van de vouw veroorzaakt door nieten in een stabiele omgeving te brengen. Om dit te doen, wordt het tussen twee planken geklemd en wordt de licht uitstekende rug voorzichtig over de randen van het bord gevouwen. Er wordt onderscheid gemaakt tussen het platdrukken (45 °) en de diepe (90 °) vouw die nodig is voor de hoes met bevestigde hoezen. De laatste stappen bij het bewerken van boekblokken zijn het lijmen van de geniete rug en het bevestigen van de hoofdbanden. Afhankelijk van het gewicht van het boek wordt voor het plakken molton, gaas of zelfs scheurvast papier gebruikt. Perkamentafval werd daarentegen vaak gebruikt in de middeleeuwen en in de vroegmoderne tijd.

Zie ook: https://nl.wikipedia.org/wiki/Boekbinden

Categorieën
Algemeen

Boeken

Volgens traditioneel inzicht is een boek (Latijns liber) een verzameling van gedrukte, beschreven, beschilderde of zelfs blanco vellen papier of ander geschikt materiaal, dat gebonden is en meestal ook een boekomslag heeft. Volgens de UNESCO-definitie zijn (voor statistieken) boeken niet-periodieke publicaties met een lengte van 49 pagina’s of meer.

Oude boeken

Bovendien worden individuele werken of grote delen van de tekst die op zichzelf staan, boeken genoemd, vooral als ze deel uitmaken van een boekdeel. Dit is met name het geval voor oude werken die bestaan ​​uit verwante boekencollecties – voorbeelden hiervan zijn de bijbel en andere normatieve religieuze geschriften, de Aeneis en verschillende oude en middeleeuwse historische werken.

Het boek is een cultureel product dat analfabetisme moet overwinnen en is gebaseerd op de ontwikkeling van geschreven taal. Het gebruik als communicatiemiddel vereist schrijfvaardigheid, druktechnieken en leesvaardigheid.

Elektronisch opgeslagen boekteksten worden “digitale boeken” of e-boeken (e-books) genoemd. Een andere moderne variant van het boek is het luisterboek.

Geschiedenis: Papyrus scroll en code

De oudste voorlopers van het boek waren de papyrusrollen van de Egyptenaren, waarvan de oudst bekende exemplaren uit het 3e millennium voor Christus. Chr. (Zie ook Schriftgeschiedenis, Oud-Egyptische literatuur en Lijst van Papyri van het oude Egypte).

De Grieken en Romeinen namen de papyrusrollen over totdat de codex ze in de 1e eeuw geleidelijk verving. De Codex bestond uit meerdere lagen perkament, die aan twee kanten doorlopend in het midden werden gevouwen en aan elkaar vastgemaakt met een draad. Pas later werden de pagina’s gebonden en bedekt met een stevige kaft. De Codex is de directe voorloper van het boek van vandaag.

Vanaf de 14e eeuw werd het perkament geleidelijk vervangen door het goedkopere en veel gemakkelijker te produceren papier. De eerste papierfabriek in Duitsland was die van Ulman Stromer in Neurenberg in 1390.

Leeftijd van de boekdrukkunst

Boeken gedrukt door Johannes Gutenberg tot 1500 na de uitvinding van boekdrukkunst (ca. 1450) worden incunabelen of wiegendrukken genoemd (vanaf het moment dat het drukken nog in de wieg lag). In de boekdrukrevolutie nam de boekproductie in Europa toe.

Ongeveer 200 jaar voordat Johannes Gutenberg in Europa werd uitgevonden, werd in Europa boekdruk met beweegbare metalen letters ontwikkeld, waarschijnlijk als een verdere ontwikkeling van de Chinese druktechnologie met tonale karakters, maar bleef weinig gebruikt.

De snelle verspreiding van de nieuwe technologie in heel Europa en de voortdurende verbetering en verdere ontwikkeling van boekdruk en de productie van papier maakten het boek tot een handelsartikel, dat een essentiële voorwaarde werd voor de Reformatie en later voor de Verlichting. Kennis werd in het Westen algemeen bekend.

Schrift en beeld waren één in het boek van de middeleeuwen. Bauhaus-kunstenaars creëerden boeken van hoge ontwerpkwaliteit in de 20e eeuw, die kunnen worden toegewezen aan het gebied van grafisch afdrukken. Deze kunstenaarsboeken worden in kleine oplages uitgegeven.

Aanwezig

Met boek-op-aanvraag-edities maakt digitaal printen vanaf één exemplaar een conventionele boekvorm (paperback, hardcover) mogelijk. Enkele dienstverleners bieden sinds enkele jaren fotoboeken aan op het internet, die vervolgens afzonderlijk kunnen worden besteld. Sinds 2009 zijn artikelen over boek-op-aanvraag samengevat in Wikipedia. Het digitale boek is sinds 2000 op de online boekenmarkt verschenen. Het internet concurreert ook met het klassieke boek.

Het internetbedrijf Google schatte in augustus 2010 dat er wereldwijd zo’n 130 miljoen verschillende boeken zijn, maar gaf toe dat dit ook een kwestie van definitie is.

In 1995 wees UNESCO 23 april aan als Wereldboekendag.